Συναντούσα μερικές φορές στο δρόμο ' στην Πανεπιστημίου ή τις Κυριακές στο Μοναστηράκι, ένα νέο μελαχροινό παιδί -ηλικίας γύρω στα 25 χρόνια περίπου- που δεν είχε καθόλου πόδια και μετακινείτο πάνω σε ένα ειδικά διασκευασμένο για την περίπτωση τετράγωνο πατίνι,που προωθούσε με τα χέρια του. Ήταν ο μόνος που του έδιναν ελεημοσύνη οι περαστικοί. Νόμιζα ότι τα είχα δει ΄όλα' -που λένε- στη ζωή μου. Μέχρι που είδα σήμερα το μεσημέρι στην τηλεόραση τον Νικ.
Είναι ένας νέος άνθρωπος.
Είναι το σύμβολο της ακρωτηριασμένης Γιουγκοσλαβίας που μπόρεσε και πάλι να σταθεί στα 'πόδια' της;
Είναι ένα Αμερικανικό 'προϊόν' -συγγνώμη για την έκφραση- και λειτουργεί ως μια ζωντανή διαφήμηση για τη χώρα -τις ΗΠΑ- όπου υπάρχει ενδιαφέρον και φροντίδα για τους ανάπηρους;
Είναι το θριαμβευτικό αποτέλεσμα της αγάπης και της φροντίδας της οικογένειάς του και των φίλων του;
Είναι ένα πλάσμα που γεννήθηκε ως πρόβλημα και επιβιώνει ως λύση αυτού του προβλήματος;
Είναι ένας άνθρωπος που έχει όλα τα απαραίτητα που χρειάζονται για να ζήσει: έχει σώμα και πνεύμα!
Είναι ένας άνθρωπος που δηλώνει ευτυχισμένος γιατί ζει και ακριβώς επειδή δεν είναι αρτιμελής κατανοεί την αξία της ζωής.
Γ.Δ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου