Ο πατέρας μου μεγάλωσε στην ίδια γειτονιά με τον Στέλιο Καζαντζίδη και καταγόταν από την Αττάλεια της Ιωνίας. Τον γνώριζε, τον θαύμαζε και τον σεβόταν απεριόριστα. Θεωρούσε, θυμάμαι πως το ταξίδι του ως νέου τραγουδιστή στη Θεσσαλονίκη και η γνωριμία του με τη Μαρινέλλα, διαφοροποίησαν τον χαρακτήρα του. Όπως διαπιστώνουν όσοι τον γνώρισαν από κοντά ήταν ουσιαστικά ένα μικρό παιδί, ευκολόπιστο, με μεγάλη καρδιά, τεράστια φωνή, αλλά ελάχιστη αίσθηση αυτοσυντήρησης. Ο πατέρας μου έλεγε για το διάστημα που έπαψε να τραγουδάει πως "τον είχε πιάσει το ποντιακό πείσμα" και πως πραγματικά είχε καταλήξει σκλάβος των δισκογραφικών εταιρειών. Θυμάμαι τον πατέρα μου να λέει, για το διάστημα που ο Καζαντζίδης απουσίαζε από την καλλιτεχνική πραγματικότητα, όλο βεβαιότητα, πως "αύριο το πρωί να βγάλει δίσκο, θα χαλάσει κόσμο", θέλοντας να πει πως ήξερε να διαλέγει τραγούδια και δεν χρειαζόταν την προετοιμασία που είχαν ανάγκη άλλοι τραγουδιστές για να καταπλήξει με την τέχνη του το κοινό. Πολλά λέγονταν ' μου έλεγε για παράδειγμα, πως η επιτυχία που είχε στις γυναίκες ήταν πρωτοφανής, όσο ζούσε πέρασε από πολλά σαλόνια -και όχι μόνο- ειδικά κυρίες της υψηλής κοινωνίας,του έλεγαν: "πάρε την επιταγή και συμπλήρωσε εσύ το ποσό" και όλα αυτά σε μια εποχή που η φτώχεια ήταν καθεστώς και η βραδινή έξοδος στα μπουζούκια έμοιαζε και ήταν πραγματικά ένα κοσμικό γεγονός για όσους είχαν να ξοδέψουν χρήματα.
Αφιερώνεται στη μνήμη του πατέρα μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου